Filmde, vaktiyle Anadolu’dan İstanbul’a göç etmiş, eski alışkanlıklar ve korunma iç güdüsüyle bir apartmanın içinde birlikte oturan kalabalık bir ailenin bir gününe şahit oluyoruz. Apartmandaki küçük evreni yaratan ve sözleri emir sayılan bir babadan, arada kalmış ama öte yandan ailedeki dengeyi gözeten bir anneden, en yakınlarına bile seslerini duyuramayan kadınlardan, babanın onayına muhtaç erkeklerden oluşan bir aile bu. Yönetmen Fikret Reyhan filminde, aile bireylerinin sosyo-ekonomik durumlarının, psikolojilerinin aile içi ilişkilere nasıl yansıdığını irdeliyor. Bütün bunları da bir borç üzerinden yapıyor ve işte o zaman görüyoruz, bu “sağlam” ilişkilerin nasıl “çatladığını”.

Filmin dilinin bir matematiği var. Biraz da mekânın darlığı mecbur kılmış bu matematiği. “Dar bir mekânda, hiç susmayan bir film yapacaktım” diyor Reyhan. Fazlasıyla başarmış. Kamera nereye dönse oyun akıyor, diyalog devam ediyor. Tümü tiyatro kökenli oyuncular, Reyhan’ın kurduğu matematiği belli bir koreografi çerçevesinde, ustalıkla işletiyorlar.

Olaylar, karakterler, ilişkiler, diyaloglar, ev… Çatlak’ta her şey o kadar gerçek ki odanın içinde hepimize bir yer var.